Na obra dramática de Xesús Pisón pódense identificar dúas etapas. A primeira, iniciada en 1980, está composta por obras burlescas que se inscriben na tradición de escárnio e maldizer galega. A partir de 1994, a súa escrita vira radicalmente cara a un estilo máis áspero e combativo, reflectindo a súa visión do poder como algo que emana tanto do exterior como da natureza humana, fixando o horror como característica da nosa especie.Na escolma presente, seleccionada polo propio autor, inclúense: \"CARTA A MARÍA CASARES\", un prólogo que denuncia o maltrato ao teatro en Galiza;\"Como Jekyll e Hyde\", \"A Vía Láctea\" e \"Tatuaxes\", que abordan os aspectos destrutivos do amor;\"Materna\", que trata os conflitos entre nais e fillos;\"animal VACÍO\", un cántico desesperado nacido entre ruínas;\"Ollos\", sobre a alienación no "primeiro mundo";e \"Danza da mentira\", onde emerxe a barbarie.Dende os seus comezos literarios, Pisón abandona os medios tradicionais do teatro, sentindo que obstaculizan a súa expresión. Algúns críticos incluso consideran que moitos dos seus textos transcenden aos xéneros literarios tradicionais. Asumindo esta fractura, o autor busca provocar un cuestionamento do teatro convencional e promover a renovación dramatúrxica e escénica en Galiza.
