A primeira noite que durmimos na casa do faro, espertei co zunido das hélices na procura de sobreviventes. Os poemas atravesan as idades da luz. Cada verso sae ao rescate proxectando unha ilusión fílmica. Un océano no teito do dormitorio. O zunido das hélices desaparece. Se perdemos a fala, esquecemos a orixe do universo, e deixamos de recender os significados, de debuxar coa voz fotogramas censurados antes de durmir. Volvo abrir Diorama. Comezar a ler obriga a seguir.
